Hep anne babalara anlatıyoruz, çocuğunuzun başarısını notla değerlendirmeyin, sınav notuna yani sonuca değil sürece odaklanın, çocuğun başarı ya da başarısızlıklarına değil çabasına vurgu yapın diye.
Aynısı ebeveynler için de geçerlidir. Erişkinlikte birçok problemle ilgili terapide kökene indiğimizde, karşımıza anne babaların yetiştirirken yaptığı doğrular ve yanlışlar çıkabilir. Özellikle ebeveynlerinizin yanlışları hayatınızdaki bir takım zorlanmaların kaynağı ise ve bunlar sizi çok yoruyorsa zaman zaman gerçekten onlara karşı öfkeli ve suçlayıcı da hissedebilirsiniz. Bazen yüzlerine doğrudan patlayabilir bazen de sadece terapi odasında bu öfkeyi gizli saklı yaşayabilirsiniz biraz da böyle hissetmekten ötürü suçlu hissederek. Ancak öfkeniz örtük bile olsa ebeveynleriniz ile ilişkiniz aranızdaki bu öfke ile derinden zedelenebilir.
Ebeveyn kaynaklı yaşananlar zorluklar da sınav notları gibi birer sonuçtur aslında. Bu onların çabalamadığı, iyi birer ebeveyn olmaya çalışmadıkları, çocuklarının iyiliği için uğraşmadıkları anlamına gelmeyebilir.
Ellerinden gelen, kapasiteleri, yetiştiriliş biçimleri, inançları ve bilgileri doğrultusunda bir şeyler yapmaya çalışmış olabilirler. Sonuç kötü de olmuş olabilir. Ancak onlar da bizim gibi fani, hata yapan genç erişkinlerdi bir zamanlar. Ve aynı bizim gibi kendi ebeveynlerinin hatalarının bir kısmını tersine çevirmeye çalışmış da olabilirler. Ve kendi ebeveynlerinin hatalarının bir kısmını doğruluğuna inanarak, bir kısmını ise farkında bile olmadan tekrarlamış olabilirler.
Fal bakabilme ve geleceği görme imkanları olsaydı sizce yaparlar mıydı? Hata yaptıklarını kabul de etmeyebilirler hala maalesef. Çocuğunuza yaptığınız hata belki de kabulü en zor hata, çünkü dönüşü yok, sonuç en kıymetlinizle ilgili, mutsuzluğu ile yine üzülüyorsunuz, siz kendinizce çok çabalamışsınız ama bir şekilde boşa gitmiş ve de taktir edilmiyorsunuz. Bu süreç her iki taraf için de düş kırıklığına neden olabilir.
Bugünün erişkinleri ve belki genç ebeveynleri de olarak, önce artık erişkin olduğumuzu kabul etmek ve artık ebeveynleri suçlamayı bırakarak kendi sorumluluğumuzu elimize almak (belki kendi ebeveyniniz siz çocukken yapabilseydi bir şeyler değişebilirdi bile ancak o zamanlar psikiyatrinin bir tabu olduğunu da unutmamak gerekiyor), bu sorumluluk bilinci ile yaralarımızı terapi ve birçok süreç ile sarmak (bu sadece ve sadece bize ait), ebeveynlerimizin de bir zamanlar bizim gibi olduğunu, yaralı olabileceğini, o zamanlar ruhsal ilk yardımın bu kadar yaygın olmadığını sindirmek, ebeveynlerimizin de hata yapmaya hakkı olan/yapabilen erişkinler olduğu ve çocuklukta yüceleştirdiğimiz süper güçleri/kusursuzlukları olmadığı ile barışmak, iyi niyetli ama kötü sonuçlanan çabalarını yine de taktir etmek, çocukları başka çocuklarla karşılaştırmanın yanlış olduğu gibi ebeveynleri de başka ebeveynler ile karşılaştırmamak gerekiyor. En azından tüm bunlar için çabalamak, çünkü biz de hata yapan ve çabalayan fanileriz değil mi?
Bu bitmeyen döngüde yine de bugünün çocukları da kendi yaralarını saracak yarının erişkinleri olarak, sargılı ve çabalayan ebeveynlerine rağmen. Doğanın döngülerinden sadece biri daha...