​

 

Couvade Sendromu

​

Hamilelik, sadece annelerin yaşadığı fizyolojik ve psikolojik bir süreç gibi düşünülür ancak baba adayları da benzer belirtiler yaşayabilir. Gebelik kadın için olduğu kadar erkek için de farklı bir deneyimdir. Aynı zamanda babalık rolünün ortaya çıkmaya başladığı geçiş dönemidir. Bunun sonucunda gebelik boyunca baba adaylarının da fiziksel ve psikolojik bakım ihtiyaçları olabilir.

​

Couvade (Kuvat olarak okunur) sendromu,  ilk kez 1965 yılında tanımlanmıştır. Bu sendromda, baba adayları hamile olan eşleriyle aynı şikayetleri yaşar.

 

Baba Adaylarında gözlenen belirtiler: 

• Kilo Alımı: Couvade sendromu yaşayan baba adayları, eşleriyle birlikte kilo alabilirler.

• Ruhsal Değişimler: Hamilelik sürecinde baba adayları, ruhsal olarak da değişiklikler yaşayabilirler. Couvade sendromu yaşayan erkeklerin %91,78'inde gebelikle bağlantılı duygusal bir etkilenme bildirilmiştir. Bu duygudurum dalgalanmaları, kaygı ve stres gibi belirtileri içerebilir. Yapılab bir çalışmada etkiolenen erkeklerin  %87,67'sinde cinsel alışkanlıklarda değişiklik, %36,98'inde korku ve endişe ve %47,94'ünde merak içinde olmayı tariflemiştir.

• Karında Gerginlik ve Gaz Şikayetleri: Bazı baba adayları, karın ağrısı, gerginlik ve gaz sorunları gibi gastrointestinal şikayetler yaşayabilirler.

• Doğum Ağrısı Empatisi: Birçoğu, eşi doğum ağrısı çekiyor gibi hissedebilir ve hatta doğum sonrası depresyon yaşayabilirler.

 

Diğer Couvade sendromu belirtileri ise şunlar olabilir:

• Yorgunluk

• Baş dönmesi

• Bulantı ve kusma

• Kabızlık, ishal

• Karın ağrısı

• Bacak krampları

• Şiddetli açlık hissi

• Aşerme

• Ödem

• Cinsel istekte azalma

• Diş ağrısı, başağrısı ve diğer vücut ağrıları

​

Couvade sendromunun nedeni tam olarak bilinmemekle birlikte, bu sendromun psikolojik kökenli olduğu ve cinsiyet rollerin daha esnek olduğu ilişkilerde veya kadının baskın olduğu ilişkilerde daha sık görüldüğü düşünülmektedir.. Diğer bir teoride ise, hamile kadınla birlikte yaşayan erkeklerde bazı hormonal değişiklikler olduğunu ileri sürülmektedir. Bu hormonal değişiklikler, kadınlık hormonlarında artış, erkeklik hormonlarında göreceli azalma, prolaktin ve kortizon düzeyinde farklılıkları içerebilir. 

​

Couvade sendromu, genellikle gebeliğin 3. ayında başlar, 4., 5. ve 6. aylarda hafifler veya kaybolur, ancak son 3 ayda tekrar şiddetlenebilir. Şikayetler, bebeğin doğumu ile birlikte tamamen geçer. Bu sendrom, infertilite (kısırlık) tedavisi sonucu gebelik yaşayan çiftlerde daha sık görülebilir. Ayrıca, endüstriyel toplumlarda daha fazla rastlandığına dair bulgular da vardır.  Avustralya'da yapılan bir çalışmada erkeklerin yüzde 31'inde Couvade sendromu görüldüğü ortaya çıkmıştır, İngiltere'deki çalışmada ise bu oran yüzde 25 olarak belirtilmiştir. Asya ülkeleri olan Tayland ve Çin'de oranların %60'lara çıkması dikkat çekicidir. Kültürel bir parçasının da olduğunu düşündürebilir. 

​

Couvade sendromu, baba adaylarının iş performansını da etkileyebilir, bu nedenle erken müdahale ve destek önemlidir. Psikolojik destek sağlanabilir ve gerektiğinde ilaç tedavisi düşünülebilir.

​

​

​

​

Gebelikte Depresyon

​​​

Depresyon, toplum genelinde de en yaygın görülen duygudurum bozukluğudur. Bu durum kadınlarda erkeklerden iki kat daha sık görülür ve depresyonun ilk başlangıcı kadının üreme çağında zirve yapar. Hamilelik sevincin yanında stres dolu bir dönem olabilir. Araştırmalar, hamile kadınların yaklaşık %7'sinin hamilelik sırasında depresyon yaşadığını göstermektedir. Düşük ve orta gelirli ülkelerde bu oran daha yüksek olabilir.

​

Hamilelik döneminde yaşanan bazı normal değişimler de depresyon ile benzer şikayetleri ortaya çıkardığı için depresyon tanısı bazen konulamamakta ve tedavi edilememektedir. Yorgunluk, uyku problemleri, güçlü duygusal tepkiler ve kilo almak doğum öncesinde ve sonrasında yaşanabilen sorunlardır. Ancak bu semptomlar aynı zamanda depresyonun da belirtileri olabilir.

​

​Depresyonda:

​

• Ruh halinde genel bir keyifsizlikten derin iç acısı duyma derecesine varan genel bir çökkünlük hali. Sık sık ve kolay ağlama ve durgunluk 

​​

• Kimi zaman  üzüntüye eşlik eden kaygı, tedirginlik, iç sıkıntısı, daralma, huzursuzluk ve öfke

​​

• Depresyonun çok ağır seyrettiği kişilerde duygularını hissedememe hali

​

• Umutsuzluk, kötümserlik

​

• Bir zamanlar keyif alınan aktivitelerden artık zevk almama, isteksizlik

​

• Cinsel isteksizlik

​

• Özbakımda azalma

​

• Özsaygının ve özgüvenin azalması, değersizlik ve aşırı suçluluk duyguları

​

• Çevrede gelişen olaylara karşı ilgisiz kalma, sosyal içe çekilme

​

• Uykuya dalmakta veya sürdürmekte güçlük, erken uyanma yada aşırı uykulu hali

​

• Yorgunluk, bitkinlik, enerji azalması, bazen basit günlük işlerin bile yük olması hali

​

• İştah ve kilo kaybı ya da kilo alma, aşırı yemek yeme ve aşerme

​

• Konsantrasyon zayıflığı, dikkatsizlik, unutkanlık

​

• Kararsızlık, düşünmede yavaşlama

​​

• İntihar düşünceleri

​

​

Depresyon ile ilgili ayrıntılı okumak için..

​​

​

​

Gebelikte depresyon tedavi edilmez ise ne olur? 

​

• gebelik tansiyonu​

• erken doğum​

• sezeryan ile doğum​

• düşük doğum ağırlığı​​

daha sık görülmektedir. 

​

Günlük hayat stresine bağlı veya ruhsal hastalıklar nedeniyle psikolojik olarak sıkıntılı olan gebelerin ilk trimesterde yapılan takiplerinde kortizol düzeylerinin yüksek olduğu tespit edilmiştir. Kortizol yüksekliğinin düşük doğum ağırlığı ve bilişsel gelişimle ile ilgili olduğu düşünülmektedir.

​

Gebenin ruhsal durumu doktor öneri ve tedavilerini doğru uygulama kabiliyetini ve ihtimalini, gebelik sırasında kendine, sonrasında ise hem bebeğe hem kendine bakımının kalitesini etkilemektedir. Gebelik sırasında depresyon olması,  doğum sonrası depresyon ihtimalini de arttırır. Doğum sonrası depresyon geçiren annelerin bebeklerinin hem duygusal hem de bilişsel gelişimlerinin geri olduğu bilinmektedir. 

​

Maddi sıkıntılar, destek sistemlerinin zayıf olması ve negatif yaşam olayları gebelik sırasında depresyon ihtimalini iki kat arttırır. Gebelikte tedavi edilmeyen depresyon düşük doğum ağırlığı, erken doğum ve gebelik tansiyonuna neden olabilir.  Gebelik sırasında depresyon olması doğum sonrası depresyon ihtimalini de arttırır. Doğum sonrası depresyon geçiren annelerin bebeklerinin hem duygusal hem de bilişsel gelişimlerinin geri olduğu bilinmektedir.  Ayrıca bazı çalışmalarda hem anne stresinin hem de stres nedeniyle artmış kortizol  konsantrasyonlarının bebeğin beyninin gelişimine olumsuz  etkilerinin olabileceğini gösterilmiştir. Bu yüzden de henüz gebelik sırasında ortaya çıkan duygudurum değişikliklerinin erkenden tedavi edilmesi önemlidir.  

​

​

​

Gebelikte Anksiyete

​

​

Gebelikte anksiyete, anne adaylarının sıklıkla yaşadığı önemli bir ruhsal sağlık sorunudur ve hormonal, biyolojik, psikolojik ve sosyal faktörlerin etkisiyle artabilir. Bu dönemdeki anksiyete, annenin mevcut ruhsal durumunu etkileyebileceği gibi fetüsün gelişimi ve doğum sonrası dönemde bebekle olan ilişki üzerinde de önemli sonuçlar doğurabilir.

​

Gebelikte Anksiyetenin Nedenleri

Gebelik sırasında meydana gelen hormonal değişiklikler, vücutta kortizol ve diğer stres hormonlarının artmasına neden olabilir. Bu durum, kaygı bozukluğu öyküsü olan kadınlarda anksiyetenin yeniden ortaya çıkmasına veya mevcut anksiyete semptomlarının kötüleşmesine yol açabilir. Ayrıca, fiziksel değişiklikler, kilo artışı, uyku düzeninin bozulması ve artan sorumluluk duygusu gibi faktörler de kaygıyı tetikleyebilir. Gebelikle ilgili belirsizlikler, doğum korkusu ve anne olma sorumluluğu da anksiyete seviyelerini artırabilmektedir.

 

Gebelikte Anksiyetenin Olumsuz Etkileri

Gebelik döneminde yüksek anksiyete düzeyleri hem anne hem de fetüs sağlığı üzerinde olumsuz etkilere neden olabilir. Anne adaylarında yüksek düzeyde kaygı:

- Düşük Doğum Ağırlığı: Anksiyete, kan dolaşımını ve dolayısıyla fetüse giden kan akışını etkileyebilir, bu da fetüsün yeterince beslenememesi ve düşük doğum ağırlığıyla sonuçlanabilir.
- Erken Doğum Riski: Gebelik sürecinde yaşanan yoğun kaygı, doğum süresini kısaltarak erken doğuma neden olabilir.
- Doğum Sonrası Depresyon Riski: Gebelikteki yüksek kaygı seviyeleri, doğum sonrası depresyon riskini de artırır. Bu durum, annenin bebeğiyle sağlıklı bir bağ kurmasını ve erken dönemde bakım sağlamasını zorlaştırabilir.

Bu etkilerin yanı sıra, annenin gebelik sırasında yaşadığı yüksek kaygının doğrudan fetüsün nörogelişimini etkilediğine dair bilimsel bulgular bulunmaktadır. Araştırmalar, yüksek anksiyete düzeyine maruz kalan fetüslerin ileriki yaşlarda anksiyete bozuklukları ve dikkat eksikliği/hiperaktivite bozukluğu gibi psikiyatrik bozukluklar geliştirme riskinin arttığını göstermektedir.

 

Gebelikte Anksiyetenin Yönetimi ve Tedavi Yöntemleri

Gebelikte anksiyete yönetiminde, öncelikle risk ve faydaların dikkatle değerlendirilmesi gerekmektedir. Gebelikte anksiyete tedavisi iki ana başlıkta ele alınabilir:

Psikoterapi: Bilişsel Davranışçı Terapi (BDT) gibi kanıta dayalı psikoterapi yöntemleri, gebelikte anksiyete yönetiminde etkin olarak kullanılan yöntemlerdendir. BDT, kişinin kaygı yaratan düşünce kalıplarını fark etmesini ve bunları daha sağlıklı düşüncelerle değiştirmesini sağlar. Bu tür terapiler, hamilelik döneminde kaygıyı azaltarak annenin daha iyi bir ruh sağlığına kavuşmasını sağlar.

Farmakoloji: Bazı durumlarda, anksiyete şiddetli düzeyde olduğunda ve annenin günlük yaşamını etkilediğinde ilaç tedavisi gerekli hale gelebilir. Ancak, gebelikte ilaç kullanımı özel dikkat gerektirir ve mutlaka bir psikiyatrist tarafından değerlendirilmelidir. Seçici serotonin geri alım inhibitörleri (SSRIs) gibi antidepresan ilaçlar gebelikte nispeten güvenli kabul edilse de, her ilaç anne ve bebek üzerindeki olası etkileri açısından dikkatle incelenmelidir.

Mindfulness ve Rahatlama Teknikleri: Gebelikte anksiyete yönetiminde ek olarak mindfulness meditasyonu, nefes egzersizleri ve gevşeme teknikleri gibi yöntemler, annenin stres düzeyini düşürmesine yardımcı olabilir. Bu tür teknikler, hem fiziksel hem de zihinsel rahatlama sağlayarak anksiyete belirtilerini hafifletir.

 

Gebelikte Anksiyete Yaşayan Anne Adaylarına Öneriler

Anksiyete belirtileri gösteren anne adayları için bazı pratik öneriler faydalı olabilir:
Eş, aile ve yakın arkadaş desteği, gebelik sürecinde kaygı ile başa çıkmada önemli bir rol oynar.
Gebelik döneminde yeterli uyku almak ve doktorun izin verdiği ölçüde hafif egzersiz yapmak, kaygıyı azaltıcı etkiler gösterebilir.
Doğum sürecine dair bilgi edinmek ve doğumun nasıl ilerleyeceğini öğrenmek, doğumla ilgili korkuları azaltabilir.

​

​​

​

​

​

Gebelikte Obsesif Kompulsif Bozukluk (OKB)

​

Gebelikte OKB belirtileri nelerdir?

​

Obsesyonlar; Annenin ya da babanın bebeğiyle ilgili zihnine girmesine engel olamadığı, zihninden uzaklaştıramadığı düşünce, fikir ve dürtülerdir. Kişinin isteği dışında gelirler, kişi tarafından mantık dışı olarak değerlendirilirler ve yoğun sıkıntı ve huzursuzluğa yani anksiyeteye neden olurlar.​

• Bebeğini bıçakladığı ya da boğduğuna dair dehşete düşürücü ve zorlayıcı düşünceler​

• Bebeğini fırlattığı veya yüksekten düşürdüğüne dair görüntüler​

• Bebeğini cinsel taciz ettiğine dair rahatsız edici düşünceler​

• Dikkatsizlik ile bebeğine istemeden zarar verme korkusu​

• Bilmeden ve istemeden yedikleri (hormonlu, kimyasal ya da genetiği oynanmış), kullandığı ilaçlar, kullandığı gereçler ve çevresel faktörler (toksik plastik, boya, koku vs), gibi etkenler ile bebeğine zarar vereceğine dair istenmeyen düşünceler​

• Hastalık bulaşmasına vesile olacağı ya da engel olamayacağına dair korkular​

• Bebeğinde ciddi hastalıklara veya ölüme neden olacağınından korktuğu konularla ilgili yanlış karar vermekten korkma (aşılama, ek gıda seçimi, antidepresan kullanımı vb)​

• Bebeğinin uykuda ölebileceğine dair fikirler​

• Bebeğini fırına koyduğuna dair düşünceler​

• Bebeğinin ölmüş haldeki görüntüleri​

• Bebeğini sarsma dürtüleri​

• Bebeğinin fontaneline (bıngıldak) bastırdığına dair düşünceler​

• Bebeğini yıkarken suda boğulacağına dair korkular

​​

Kompulsiyonlar; Obsesyonların neden olduğu yoğun sıkıntı ve huzursuzluğu azaltmak ya da ortadan kaldırmak üzere yapılan yineleyici davranış ve zihinsel eylemlerdir.​

• Evdeki bıçak, makas ve tüm kesici/delici aletleri bir yere saklamak ya da evden atmak​

• Bebeğe herhangi bir şekilde zarar vereceğinden korktuğu için evde yalnız kalmayı istememek, her saniye yanında birisini istemek​

• Bebeği cinsel olarak taciz etmekten korktuğu için bezlerini değiştirmemek ya da odada yalnız kalmayı istememek​

• Kaza ile zehirleyeceğinden korktuğu için bebeğini beslememek​

• Herhangi bir şekilde bebeğine zarar vereceğinden korktuğu için bebeğiyle ilgili bakımı tamamen başkalarına bırakmak​

• Tekrar tekrar çevresindekilerden bebeğine zarar vermediği ya da yanlış karar almadığı konularında güvence alabilmek için soru sormak​

• Doktorunun uyarmamasına rağmen belli gıdalardan, ilaçlardan ve normal günlük aktivitelerden bebeğe zarar vereceğinden ötürü kaçınmak​

• Bebeği ile birlikteyken cinsel olarak uyarılıp uyarılmadığını devamlı kontrol etmek​

• Çocuk cinayetleri veya tacizleri ile ilgili gazete ve televizyon haberlerini izlememek​

• Bebeği uyurken devamlı ve aşırı sıklıkta nefes alıp almadığını veya başka bir olumsuz durumun varlığını kontrol etmek​

• Bebekle ilgili yapılan şeyleri gün içinde tekrar tekrar ve aşırı sıklıkta kontrol etmek​

• Bebeğe ait malzemeleri defalarca ya da belirli bir sayıda tekrar yıkamak​

• Bebeğe hastalık bulaşmasından korkarak eve giren herşeyi yıkanmayacak nitelikte de olsa yıkamak​

• Günboyu bebekle ilgili yapılan her eylemi ayrıca gün sonunda gözden geçirip zararlı birşeyin yapılmadığına dair emin olmaya çalışmak​

• Bebeğe karşı aşırı korumacı olmak​

​

Bebeğe iyi bakamama, ya da kendisi zarar verecekmiş gibi düşüncelere kapılan anne yoğun suçluluk ve yetersizlik hisseder. Çoğu zaman bu düşünce kendilerine de çok yabancı gelir, utanırlar ve bebek için tehlikeli bulunmaktan veya deli gibi görülmekten korktuklarından dolayı aile bireylerine anlatamazlar. Anlatsalar dahi “olur mu öyle şey, zarar vermezsin, alışacaksın” gibi basmakalıp sözler duyarlar. Aile bireylerinden arkadaşlarına kadar herkes anne olmaktan dolayı mutlu hissetmesi gerektiğini beklediğinden normalde OKB’nin hayatı bozucu etkisi bu dönemde çok daha tahriphar olur. Anneyi tükenmiş ve kahrolmuş bir hale sokabilir. Yavaş yavaş anne içe kapanır, bebeğe verebileceği zararı önlemek için çocukla yalnız kalmamaya, uzaklaşmaya başlar. Olası tehlikeler ve zarar vermekle ilgili aşırı zihinsel uğraş nedeniyle anne ya da babalar hayatlarının en özel bu zamanından keyif alamaz hale gelirler. Hayal kurdukları gibi bir ebeveyn olamadıkları veya olamayacakları için ve bu zamanı kaçırdıklarından dolayı hem suçluluk hem hayal kırıklığı hissederler.​

​

Risk Faktörleri nedir?​

Ailesinde veya kendisinde daha önceden geçirilmiş Anksiyete Bozukluğu veya OKB hikayesi olması postpartum OKB riskini arttırır.​

​

Ne sıklıkta görülür?​

Hamilelik ve doğum OKB’u başlatan ana sebeplerden biridir. Araştırmalarda OKB’li kadınların yaklaşık %20-40’ı hastalıklarının doğum sonrası başladığını bildirmişlerdir. Tanı ölçütlerini karşılamayacak şiddetteki obsesif kompulsif belirtiler, gebe kadınların %10-25’ini etkilemektedir. Bazı araştırmalara göre de postpartum depresyonu olan yeni annelerin %30-50’sinde aynı zamanda postpartum OKB de bulunmaktadır. OKB sıklıkla ilk çocuğun doğumundan sonra başlar. Yavaş ve sinsi başlayan OKB’nin tersine postpartum başlangıçlı OKB genellikle doğumdan sonraki birkaç hafta içinde aniden yoğun bir sıkıntı ile başlar. Gebelik öncesinde de OKB tanısı olan hastalarda postpartum dönemde belirtilerin %34 arttığı bildirilmiştir.

 

Postpartum OKB neden görülür?​​

Kadınlarda doğum sırasında salınan ve doğumu başlatan hormon olan oksitosin düzeylerindeki artışın ve doğum ile bir anda düşen steroidler, östrojen ve progesteron düzeylerininin, serotonin adı verilen beyin kimyasalının çalışmasında bozukluğa yol açtığı düşünülmektedir.

​

Ancak biyokimyasal açıklama niye her doğum yapan kadında bu fizyolojik değişikliklere cevaben OKB gözlenmediğini veya postpartum dönemde babalarda da neden OKB görülebildiğini açıklamaz. Biyolojik nedenlerin dışında bilişsel süreçlerin de OKB’un oluşumunda rol oynadığı düşünülmektedir.

​

Araştırmalar yeni doğum yapan annelerin %80’inde OKB belirtileri gözlenmeksizin hoşa gitmeyen, kabul edilmez, mantıksız düşüncelerin yaşantılanabildiğini göstermektedir. Benzer şekilde araştırmalara göre yeni babaların 3’te 2’sinde de yenidoğanla ilgili istenmeyen korkutucu düşünceler gözlenir. Yani çoğu yeni ebeveynin aklına postpartum OKB belirtileri yaşayan ebeveynlere benzer şekilde çocuklarıyla ilgili negatif düşünceler gelebilir.

​

OKB’un geliştiği bireyler sağlıklı bireylerden farklı olarak bu düşüncelerin bir kere bile akla gelmesini kabul edilemez bulup aşırı suçluluk hissederler. Çocuklarına karşı sevgilerini, ebeveynliğe hazır olup olmadıklarını sorgularken suçluluk hisleri giderek artar. “Bir daha asla düşünmemem lazım” düşüncesinin kendisi zaten düşünceyi düşünmek olduğundan tekrar tekrar aynı negatif düşünceye maruz kalırlar. Düşüncelerin gelmesini engelleyemedikleri ya da geldiklerinde rahatsız edici düşünceleri uzaklaştıramadıkları için, kontrolün ellerinden gittiğini düşünürler. “Kontrolsüz isem o zaman düşüncelerin de esiri olabilirim” diye düşünerek bu düşünceleri gerçekten uygulamaktan korkarlar. Ve suçluluk duyguları kısır döngüde daha da artar. Kaygı düşünceleri, düşünceler kaygıyı besleyerek devam eder. Döngüyü kırmak için yapılan kompülsiyonlar, maalesef işin gerçekliğine katkıda bulunur ve kaygıyı beklenenin aksine daha da çok arttırır.

​

Ayrıca tüm hamilelik boyunca diyet, ilaç, aktivite gibi birçok konuda dikkatli olmaları yönünde hem doktorundan hem de çevresinden geri bildirim alan anneler, yaptıkları herşeyin bebeklerinin sağlığını etkileyebileceği, kısa ve uzun dönemde olumlu olumsuz sonuçlarını olabileceği ile ilgili alt mesaj alırlar. Dolayısıyla anneler çocuklarını koruyabilmek ve henüz doğmamış çocuğuna bile seçimlerinin etkileri ile ilgili kaygılı olurlar. Zaten hamilelik boyunca yaşanan biyokimyasal ve fizyolojik değişiklikler, fiziksel değişim ve yeni bir role geçiş de stresi arttır.​

​​

Nasıl tedavi edilir?​

​

Postpartum başlangıçlı OKB’nin tedavisinde de, tıpkı hayatın diğer dönemlerinde izlenen OKB’nin tedavisi gibi en etkili yöntem serotonin dengesini düzenleyen (SSRI) ilaçlar ile birlikte Bilişsel Davranışçı Terapi (BDT) uygulanmasıdır. Ancak emzirme döneminde alınan her ilaç belli miktarlarda anne sütüne geçer.  Bu nedenle ilaç tedavileri etkili olmalarına rağmen emzirme döneminde ilk tercih olarak düşünülmezler. Annenin OKB nedenli etkilenme düzeyi, kendisine ve bebeğine bakabilme yetisinin hastalık nedenli etkilenip etkilenmediği (bazı anneler maalesef OKB nedenli bebkleriyle yalnız kalamaz hale gelir) ve bağlanmaları değerlendirilerek doktoru o ve bebeği için en uygun tedaviyi ilaçlı ya da ilaçsız düzenleyecektir. 

​

Terapide hastaların bebekleriyle ilgili kaygılı düşünceleri ve bunlara karşılık yaptıkları önlem alıcı davranışları belirlenir. En az kaygı duyduğu durumdan en şiddetlisine doğru bir hiyerarşik sıralama yapılır ve aşama aşama ebeveyn kaçındığı durumlara (pencereleri açmak, altını değiştirmek, banyosunu yaptırmak, yavaş yavaş kesici aletlerle temasının sağlanması, evde bebekle yalnız kalma sürelerinin arttırılması gibi) maruz bırakılır. Hasta basitleri yapabilir hale geldikçe zorlarına geçerek bütün korkulan durumlar bitinceye dek alıştırmalar sürdürülür. Her deneyim seansta terapistle birlikte yeniden ele alınır ve değerlendirilir. Danışan bu deneyleri yaptıkça kendine güveni artmaya başlar ve düşüncelerin mantıksızlığının daha iyi farkına varmaya başlar. Hastalık olarak kabul ettikçe de, istemsiz gelen düşünceler gücünü kaybetmeye başlar.

​

Anne ve çocuk bağı yeniden kurulur. Annelik rolü desteklenir. Anneliğin öğrenilen bir meslek olduğu, işverenin bebek olduğu ve her bebeğe göre kuralların değişebileceği, bebek için en iyisini süreç içinde kendisinin zaman içinde öğreneceği konularında rahatlatılır. OKB tanılı hastaların ritüellerine çoğu zaman aile üyelerini de dahil ettiği görülmektedir. Eğer anne bebekle yalnız kalmak istemediği için eve yerleşen aile büyüğü varsa ya da eşi çalışmayı bırakmışsa, aileye destek ve eğitim verilerek bu ve aile tarafından devam ettirilen diğer kaçınmalar engellenir.

​

Bilişsel Davranışçı Terapi dışında Manyetik uyarım tedavisi gibi bazı yeni yöntemler, emzirmeye engel olmamaları sebebiyle denenebilir. Özellikle hafif ve orta şiddette OKB hastalarında ilk tercihin BDT olması gerektiği bildirilmiştir. OKB hastalarının %75-85’i BDT’ye cevap vermekte, tedaviyle beraber belirti şiddeti %50-60 oranında azalmaktadır. Birçok çalışmada, BDT tek başına uygulandığında dahi uzun dönem sonuçlarının oldukça iyi olduğu bildirilmiştir. Özellikle bebeğini emzirmeyi düşünen, farmakoterapi (ilaç tedavisini) istemeyen kadınlar için daha uygun bir tedavi seçeneği olabilir.

​

BDT’den yarar görmeyen, uyum sağlayamayan, ısrarlı şekilde ilaç tedavisi isteyen, şiddetli obsesif kompulsif belirti ve anksiyete / psikomotor huzursuzluğu olan, şiddetli depresyonun veya ciddi sosyal işlevsellik kaybın eşlik ettiği olgularda ilk tercih olarak farmakoterapinin daha uygun olacağı söylenebilir. Gebelik sırasında kullanılan hiçbir ilacın tam güvenilir olmadığı açıktır. Söz konusu bebekler olduğunda herhangi bir ilaç ile ilgili projektif karşılaştırmalı bir çalışma yapmak etik değildir. Ancak çeşitli nedenlerden dolayı kullanan emziren annelerin ve bebeklerinin uzun süreli klinik izlemleri ve ilaç serum düzeylerinin ölçümleri sayesinde gebelik ve emzirme döneminde kullanılabilecek ilaçlar risklerine göre 5 sınıfta sınıflandırılmıştır (A,B,C, D ve X sınıfı ilaçlar). Fakat annenin tedavi almadığında stres sebebiyle sütünün kesilmesi ya da kalitesizleşmesi, bebeğe hastalık sebebiyle iyi bakım verememesi, anne-çocuk bağlanmasının kurulamaması gibi sorunlar, anne sütü alamamaktan daha ciddi problemlere neden olabilir. Emziren annelerde kar zarar analizi yapılarak ilaçlar kullanılabilir. Bu sebeple ilaç kullanılacaksa da mümkün olan en düşük ve yeterli etkinlikteki dozlarda, yeterli sürede kullanılmalıdır.

​

Eğer tedavi edilmezse annenin bebeğiyle ilgilenme kabiliyetini olumsuz yönde etkileyerek anne-bebek bağlanmasını engellerken, annede postpartum depresyona da neden olabilir. Aynı zamanda annenin eşinden hem yalnız bırakılmamak ile ilgili hem de kompulsiyonları aynen devam ettirmesiyle ilgili aşırı beklentileri nedeniyle eş ilişkisini de bozar.